Gdy choruje ciało dziecka, choruje też dusza matki...

    Choróbska....każdy przez to przechodził i nie jest to miłe. Lecz gdy choruje ktoś, kogo się mocno kocha i nie można mu pomóc, to boli to jeszcze bardziej.
    Zgadza się- moje dziewczyny obecnie są chore i na antybiotykach. Zaczęło się od Hani i lekkiej temperatury przez dwa dni, aż w Niedziele wieczorem walnęło kaszlem i porządną gorączką. Rano zaraz lekarz i na płucach było już słychać szmery. Dostałyśmy antybiotyk. Niestety po południu temperatura bardzo skoczyła i bałam się,że jak nie obniżę to będę musiała jechać do szpitala :( Na szczęście udało mi się ją zbić przy pomocy leków przeciwgorączkowych i chłodnych okładów. Ale po takiej akcji strach o własnie dziecko zostaje na długo...następne dwa dni co chwilę sprawdzałam czoło- czy aby znowu tak temperatura nie skoczyła.
  Co jeszcze zaprzątało moją głowę- to,żeby Weronika nie zachorowała. Jak byłyśmy w Polsce to Hania miała chore gardziołko i dokładnie 3 dni później Weronika przejęła objawy. W tym przypadku było identyczne.We wtorek wieczorem Weronika już zaczęła kaszleć i mieć temperaturę. I tak się zastanawiam- czy one zawsze będą we dwie chorować? Czy jest to nieuniknione? A jak da się unikną przejścia to jak?
  No i siedzimy we trzy w domu. Hania już powoli dobrzeje,Weronika jeszcze marudzi, a ja siedzę i się martwię o te moje kruszynki...bo po za podawaniem leków pomóc im nie mogę.Jakbym mogła to wolałabym sama chorować no ale cóż- jakoś tą odporność nabyć muszą .Ach ....